Maen Florin

Benjamin zit diep peinzend in elkaar gedoken. Met zijn opgetrokken knieën, gefronste wenkbrauwen en uitgestoken handen, één opvallend groter dan de ander, lijkt hij diep in zichzelf gekeerd te wachten. Ook de toeschouwer wacht af. Hij tast met zijn blik het sculpturale personage van Maen Florin af, maar deze gunt hem geen wederblik. Dat brengt -  net als in de andere sculpturen van Florin - veel ongemak met zich mee. Haar sprookjesachtige poppen situeren zich tussen marionet en mens: we krijgen er maar moeilijk grip op. Vooral Benjamins ezelsoren doen vragen rijzen. In de vorige eeuw werden kinderen soms met ezelsoren getooid na wangedrag. Zit Benjamin op straf en wacht hij op verlossing? Speelt hij de koppige ezel of is hij daarentegen sterk en wijs, deemoedig en aanhankelijk als een ezel? In de aanblik van deze jongen, die een eenzaam ‘anders-zijn’ belichaamt, schuilt een spel van schuld versus onschuld dat deels ons onbehagen verklaart. Dit spel zit dikwijls ook in sprookjes vervat - een nieuwe hint naar de ezelsoren. Het doet ons denken aan ‘Unheimlichkeit’, een term voor een gevoel van bevreemding, dat ontstond in de oude Duitse volkssprookjes. Sprookjes kwamen in de lokale context van De Haan tot leven in het zeepreventorium, een herstellingsoord dat zo’n 100 jaar geleden werd gebouwd om kinderen met tuberculose en andere ademhalingsziektes te behandelen. Tijdens sprookjesnachten traden zangers of acteurs op en zorgden er op die manier voor dat de zieke kinderen zich heel even niet ‘anders’ voelden. 

Met haar hybride sculptuur vraagt Florin om ons ongemak ten opzichte van de ‘Ander’ niet uit de weg te gaan, maar eerder onder ogen te zien. Vormt die ‘Ander’ een spiegel voor wat we niet in onszelf durven te herkennen? Misschien wacht Benjamin vooral op die (h)erkenning.

Leer Benjamin hier beter kennen.