Raphaela Vogel

Raphaela Vogels diverse kunstenaarspraktijk lijmt media aan elkaar die op het eerste gezicht tegengesteld zijn: objecten, sculpturen, collages, schilderijen, video's en muziek. Ze roept dromerige landschappen op die allesbehalve een duidelijk, rechtlijnig verhaal vertellen. Met veel humor en luchtigheid bevragen haar sculpturen grootse ideologieën als imperialisme of kolonialisme. In een tijdperk waarin publieke sculpturen internationaal ter discussie staan, maakt Vogel de weg vrij voor wat ze ‘medium-sized narratives’ noemt. Het is het antwoord op twee discoursen: de vaak bekritiseerde grote verhalen die je in de monumenten verbeeld ziet, en de micropolitiek, die ervan uitgaat dat je de wereld kunt veranderen door bij jezelf te beginnen. Als compromis tussen beide discoursen plaatst Vogel de middelgrote verhalen: de ideale opvolgers voor de stoffige, achterhaalde ideologieën die vandaag hun houdbaarheidsdatum hebben overschreden.   

Vogel speelt met het eeuwenoude motief in de kunstgeschiedenis waarbij twee dieren bescherming dienen te bieden aan een element dat ze symmetrisch omringen en zo het kwaad dienen af te weren. Voor Beaufort kiest Vogel voor twee giraffen. Ze proberen zichzelf groter te maken door op alledaagse koelkasten te gaan staan en deze als sokkel te gebruiken. Met hun niet bedreigende karakter en hun slogan die oproept om middelgrote verhalen te erkennen, introduceren ze een nieuw soort monument, zonder verheerlijking, gepaster voor het huidige tijdperk.

De giraffen lijken te verwijzen naar Testerep, het eiland dat voor de kust lag en waaraan Oostende (“Oost-einde”) zijn naam verleent. Vanaf de vijftiende eeuw werd de landtong overspoeld en ingenomen door de Noordzee. Vandaag getuigen aangespoelde fossielen nog steeds van de toenmalige menselijke en dierlijke activiteit. Of er werkelijk giraffen struinden op Testerep is (nog) niet geweten. Dat laat Vogel geheel over aan de rijkelijke verbeelding van de toeschouwer.